Osoby głuche próbują walczyć z dyskryminacją. Czy rząd im w tym pomaga?

Z powyższych informacji można wyciągnąć wniosek, że większość komitetów wyborczych nie myślała o zapewnieniu dostępności na swoich spotkaniach. Być może większość z nich nawet tego nie planowała. Może być też tak, że komitetom wyborczym zwyczajnie nie „opłacało się” wprowadzać takiej dostępności. Miejmy tylko nadzieję, że czas to zmieni. 

1. dostosowane środowiska pracy dla osób głuchych, co obejmuje także wspieranie komunikacji z tymi pracownikami;

2. szkolenie słyszących pracodawców i pracowników, które przygotuje ich do komunikacji z osobami głuchymi;

Przedstawione powyżej działania powinny zapewnić pełną integrację osób głuchych na rynku pracy.

• w skład komisji orzekającej o niepełnosprawności wchodzą lekarze innych specjalności niż tych, którzy są właściwi dla danej niepełnosprawności;

Następnie głos zabrał ekspert z Komisji ds. Osób Głuchych, Bartosz Golędzinowski ze Stowarzyszenia SUITA, prosząc o sprawdzenie, czy w komisjach orzeczniczych istnieją limity wydawania orzeczeń. Stwierdził, że informacje o takich limitach docierają do niego do wielu miesięcy od osób głuchych i niedosłyszących. Natomiast Małgorzata Czajkowska-Kisil, również członek Komisji ds. Głuchych, a także Stowarzyszenia CODA Polska, zaproponowała umieszczenie na stronie Biura RPO komunikatu w PJM o tym, jakie działania może podjąć RPO, jeśli wpłynie do niego wniosek o łamaniu praw osób głuchych. Byłby on jednocześnie sygnałem tego, że ich wnioski mają sens i mogą realnie wpłynąć na zmianę prawa.

Również szkolnictwo zawodowe wymaga głębokiej reformy, ponieważ osobom głuchym oferuje kierunki niedostosowane do dzisiejszego rynku pracy. Ważna jest także kompleksowa reforma systemu orzecznictwa, która osobom głuchym ułatwi znalezienie zatrudnienia.

Należy również wspomnieć o tym, że Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych – artykuł 24, punkt b i c – jasno wskazują na to, że głuche dzieci głuchych rodziców mają prawo do edukacji w swoim ojczystym języku, czyli polskim języku migowym. Jak widać, w Polsce to prawo nie jest w pełni respektowane. Co z kolei stwarza jeszcze większe nierówności między edukacją osób słyszących a osób głuchych, a to prowadzi to ich późniejszych ograniczeń w edukacji, w życiu zawodowym i społecznym.

Rada Polskiego Języka Migowego koncentruje się na domknięciu tematu certyfikacji tłumaczy PJM. Certyfikat PJM powinien być przyczynkiem do stworzenia korpusu tłumaczy przysięgłych. Program szkoleń dla tłumaczy powinno stworzyć Ministerstwo Sprawiedliwości.

• unikalny język (PJM),

• własna kultura,

W związku z opisanym wyżej problemem, grupa posłów wystosowała interpelację (nr 8675) do ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji (MSWiA). Wiceminister Tomasz Szymański, odpowiadając na to pismo, zwrócił uwagę, że w ustawia o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym, nie występuje pojęcie „mniejszość językowo-kulturowa”. Ustawa definiuje takie terminy jak: „mniejszość narodowa”, „mniejszość etniczna” i „język regionalny”. Wiceminister podkreśla, że społeczność głuchych nie mieści się w ramach definicji zawartych w przytoczonej ustawie. Wiceminister kończy temat informacją, że jego resort nie prowadzi obecnie prac nowelizacyjnych, dotyczących ustawy o mniejszościach narodowych etnicznych oraz o języku regionalnym. Bez tej nowelizacji niemożliwe jest prowadzenie działań wspierających tożsamość i odrębność kulturową głuchych na gruncie prawnym.

Osoby głuche coraz śmielej domagają się swoich praw. Ostatnio w Wielkim Proteście Głuchych przed Sejmem, który odbył się na początku kwietnia tego roku. Postulaty prostujących to m.in. respektowanie praw osób posługujących się PJM w edukacji, pracy i życiu codziennym; wsparcie finansowe dla osób głuchych, które uwzględniałoby specyficzne potrzeby tej grupy, pełny dostęp do tłumaczy PJM; napisy w mediach czy lepsza komunikacja w urzędach i placówkach publicznych.

Jak widać, osoby głuche nie tylko na co dzień mierzą się ze swoją niepełnosprawnością, ale także z niedostosowaniem prawnym i społecznym państwa, które niejako spycha te osoby na margines funkcjonowania w społeczeństwie. Miejmy nadzieję, że w niedługim czasie się to zmieni.