Work-life balance i co dalej?

Hehe... No to możemy zacząć koncert złośliwości. Albo może lepiej nie. Każdy zainteresowany z łatwością znajdzie w Sieci garść odpowiednich memów. Jeden na przykład jest taki:

- Ja to jestem takie pokolenie ZZZZZ. Robię minimum w poniedziałki, wtorki, środy, czwartki i piątki!

Śmieszne, co nie? No i pasuje mi do myśli przewodniej, więc przytaczam.

Już na przełomie lat 70-tych i 80-tych XX wieku pojawiło się w Wielkiej Brytanii zjawisko tzw. work-life balance. Pracownicy wielkich korporacji doszli do wniosku, że kultura pracoholizmu (określana też innym słowem, ale pozwolę sobie go tu nie użyć) im nie odpowiada. Po prostu za dużo odbiera, dając przy tym relatywnie mało. Work-life balance to idea zachowania równowagi między życiem prywatnym a zawodowym.

„Zetki” bardzo kreatywnie rozwijają tę leciwą już nieco ideę. Tiktokerka Gabrielle Judge wymyśliła dla niej nową nazwę - „lazy girl job”. Nazwa wzbudza sporo kontrowersji, bo mowa tu wszak o pracy leniwej dziewczyny. Gabrielle Judge tłumaczy jednak, że chodzi głównie o to, by nie poświęcać większości życiowej energii na pracę, ale by pamiętać też o innych sferach życia. Mówi też, że nie każdy, by być szczęśliwym człowiekiem, musi mieć coraz więcej i więcej.

Kolejny trend, który szczególnie daje się zauważyć w przypadku młodych pracowników, to „great reshuffle”. Krótko mówiąc, jeśli praca ci nie odpowiada – zmień ją! Dla przedstawicieli starszych pokoleń, np. „Boomersów”, rzecz niewyobrażalna. Człowiek kończył szkołę, szedł pracować w zawodzie i siedział w jednej firmie przez kolejnych 40 lat. W dodatku obojętnie, czy było mu tam dobrze, czy źle.

W czasach Polski Ludowej, a więc skierowań, przydziałów i nakazów pracy, była to oczywistość. Później również. Tak naprawdę wielu pracownikom dopiero pandemia Covid-19 pokazała, że możliwa jest choćby praca zdalna lub elastyczne godziny pracy. Standardy zaczęli też zmieniać (oddolnie) wysoko opłacani specjaliści z branży IT. W firmach technologicznych czy programistycznych pojawiły się więc te wszystkie pizza-day, owocowe czwartki i pokoje relaksu, gdzie można odpocząć lub pograć na konsoli.

Zmiana pracy przychodzi „Zetkom” o wiele łatwiej niż ich starszym koleżankom czy kolegom. I w sumie dobrze dla nas wszystkich, bo może dzięki temu pracodawcy bardziej troszczyć się będą o komfort pracy i wysokie standardy.

Osobiście trochę mnie bawi, ale bardziej jeszcze smuci, gdy w ofertach pracy jako benefit podawane jest „terminowo wypłacane wynagrodzenie”. A przecież to przynajmniej powinno być niezbędnym minimum, prawda?

Niestety nie jest i dlatego między-innymi obserwujemy ostatnimi czasy zjawisko tzw. „wielkiej rezygnacji”, a więc masowego odchodzenia z pracy. Trend ten przyhamował na pewien czas wybuch pandemii, ale już z początkiem 2021 roku nasilił się ponownie.

Ludzie odchodzą z pracy, bo przykładowo rosną koszty życia, a wynagrodzenia pozostają na tym samym poziomie. Inne przyczyny to między innymi ograniczone możliwości awansu, nieprzyjazne środowisko pracy, brak świadczeń dodatkowych, mało elastyczna praca zdalna, kiepska polityka kadrowa i długotrwałe niezadowolenie z pracy.

Pracownicy, zwłaszcza ci młodsi, coraz częściej i coraz bardziej odważnie walczą o swój psychiczny, zdrowotny i materialny dobrostan. Rzucają pracę, która im nie odpowiada i szukają nowej. Jak pokazują wyniki raportu „Finance and the Great Reshuffle”, ponad połowa ankietowanych uważa, że znalezienie nowej pracy przyjdzie im z łatwością. Z resztą 53% respondentów rozważa zmianę pracy w ciągu najbliższego roku.

Zauważmy jednak, że badanie to było prowadzone na dość specyficznej grupie zawodowej, a więc specjalistów branży finansowej z Europy Środkowo-Wschodniej. Po pierwsze posiadają oni umiejętności i wiedzę, które gwarantują im łatwość szybkiego znalezienia nowego pracodawcy. Po drugie zapewne mają też oszczędności, dzięki którym nie będą musieli martwić się o czynsz, rachunki i jedzenie w trakcie chwilowego bezrobocia.

Jeszcze trochę angielszczyzny – zresztą języka dla „Zetek” chyba naturalnego. „Quiet quitting”, czyli „ciche odchodzenie”, to rezygnacja z obowiązków, za które nam się nie płaci. Wielu specjalistów uważa ten trend za bardzo negatywny. Powoduje on, że pracownicy nie angażują się emocjonalnie, nie wykazują inicjatywy, nie chcą brać odpowiedzialności za duże projekty.

Sami pracownicy uważają jednak, że jest to podejście słuszne i zdroworozsądkowe. Przecież, gdy podejmujemy pracę, decydujemy się na jakiś zakres obowiązków. Jeżeli ten zakres rośnie, to po pierwsze musimy się na to zgodzić, a po drugie – powinien iść z tym w parze wzrost wynagrodzenia. Niestety często jest tak, że to, co być powinno a rzeczywistość to dwie różne rzeczy.

Musimy wziąć pod uwagę, że wojna za naszą wschodnią granicą i polityka migracyjna rządu mają istotny wpływ na polski rynek pracy. Osoby, które przybywają do nas, bo uciekają przed wojną, biedą lub głodem, nie koniecznie muszą troszczyć się o work-life balance. A przynajmniej nie tak od razu.

Autor: Juliusz Koczaski, Redaktor WERBEO